August 16, 2025
3 min read
Σύμφωνα με το Άρθρο 6 του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων (GDPR), «το έννομο συμφέρον» καθιερώνεται ως μία από τις έξι νόμιμες βάσεις για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Η έννοια αυτή επιτρέπει την επεξεργασία όταν ο υπεύθυνος επεξεργασίας έχει έναν έγκυρο λόγο, υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται συγκεκριμένοι όροι. Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) στην Υπόθεση C-13/16 όρισε τρεις σωρευτικές απαιτήσεις:
Το συμφέρον πρέπει να είναι έννομο:
Το συμφέρον του υπεύθυνου επεξεργασίας πρέπει να είναι νόμιμο, σαφώς διατυπωμένο και να μην είναι αντίθετο με τον νόμο ή τη δημόσια τάξη. Για παράδειγμα, η Αιτιολογική Σκέψη 47 του GDPR αναγνωρίζει ότι «η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για σκοπούς απευθείας εμπορικής προώθησης μπορεί να θεωρηθεί ότι διενεργείται για έννομο συμφέρον» (GDPR, Αιτιολογική Σκέψη 47).
Αναγκαιότητα της επεξεργασίας δεδομένων:
Η επεξεργασία πρέπει να είναι απολύτως αναγκαία για το δηλωμένο έννομο συμφέρον· δεν θα πρέπει να υπάρχουν διαθέσιμα εναλλακτικά μέσα λιγότερο παρεμβατικά για τα δικαιώματα του υποκειμένου των δεδομένων. Εάν ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, δεν είναι δυνατή η επίκληση του έννομου συμφέροντος.
Δοκιμή στάθμισης:
Το συμφέρον του υπεύθυνου επεξεργασίας δεν πρέπει να υπερισχύει των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών του υποκειμένου των δεδομένων. Αυτή η δοκιμή στάθμισης απαιτεί την αξιολόγηση των εξής:
Αρκετές μελέτες επισημαίνουν ότι «η δοκιμή στάθμισης παραμένει μια υποκειμενική άσκηση, δημιουργώντας αβεβαιότητα για τους υπεύθυνους επεξεργασίας» (Voigt & von dem Bussche, 2017, σ. 55). Σημειωτέον, η απευθείας εμπορική προώθηση αναφέρεται ρητά ως πιθανό έννομο συμφέρον, αλλά αυτό δεν απαλλάσσει τους υπεύθυνους επεξεργασίας από τη διενέργεια της δοκιμής στάθμισης ή την παροχή διαφάνειας στα υποκείμενα των δεδομένων.
Η έρευνα σημειώνει επιπλέον ότι «το έννομο συμφέρον συχνά επικαλείται σε περιπτώσεις όπου η συγκατάθεση θα ήταν πρακτικά ανέφικτη, αλλά οι υπεύθυνοι επεξεργασίας πρέπει να τεκμηριώνουν επαρκώς την αξιολόγησή τους και να διασφαλίζουν τη συνεχή επανεξέταση» (Kamarinou, Millard & Singh, 2016). Οι οδηγίες της Ομάδας Εργασίας του Άρθρου 29 (WP29) τονίζουν ότι η χρήση του έννομου συμφέροντος δεν αποτελεί γενική δικαιολογία και πρέπει πάντα να εξετάζεται εντός του ευρύτερου πλαισίου της λογοδοσίας του GDPR (WP29 Opinion 06/2014).
Συνοψίζοντας, το έννομο συμφέρον βάσει του GDPR παρέχει μια ευέλικτη βάση για την επεξεργασία δεδομένων, αλλά απαιτεί από τους υπεύθυνους επεξεργασίας να αποδεικνύουν την αναγκαιότητα και την αναλογικότητα, και να σέβονται τα δικαιώματα των υποκειμένων των δεδομένων μέσω ισχυρών μέτρων στάθμισης και διαφάνειας.
