آیا شرایط و ضوابط با سیاست حفظ حریم خصوصی یکسان است؟

این تحلیل به وضوح شرایط و ضوابط (T&C) را از سیاست حفظ حریم خصوصی به عنوان دو سند قانونی مجزا با اهداف و محتوای متمایز، تفکیک می‌کند.

یک جدول مقایسه‌ای تفاوت‌های کلیدی را خلاصه می‌کند:

سند شرایط و ضوابط عمدتاً به عنوان یک قرارداد بین ارائه‌دهنده خدمات و کاربران عمل می‌کند و استفاده قابل قبول و مسئولیت‌ها را مشخص می‌نماید. به عنوان مثال، این سند موارد زیر را مشخص می‌کند:

• مسئولیت‌های کاربر و اقدامات ممنوعه.
• مالکیت معنوی.
• سلب مسئولیت‌هایی که مسئولیت ارائه‌دهنده را محدود می‌کند.
• صلاحیت قضایی حاکم بر اختلافات.

در مقابل، سیاست حفظ حریم خصوصی با تشریح موارد زیر به نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی داده‌ها می‌پردازد:

• انواع داده‌های شخصی جمع‌آوری‌شده (مانند نام‌ها، آدرس‌های ایمیل).
• اهداف پردازش داده‌ها.
• روش‌های اشتراک‌گذاری داده‌ها با اشخاص ثالث.
• حقوق کاربران بر داده‌هایشان (دسترسی، اصلاح، حذف).
• اقدامات امنیتی برای حفاظت از اطلاعات شخصی.

این تمایز توسط چارچوب‌های نظارتی مانند مقررات عمومی حفاظت از داده‌ها (GDPR) پشتیبانی می‌شود، که ارتباط شفاف در مورد شیوه‌های داده را از طریق سیاست‌های حفظ حریم خصوصی الزامی می‌کند اما برای اهداف حفاظت از داده‌ها به T&C نیازی ندارد (Voigt & von dem Bussche, 2017). قانون حریم خصوصی مصرف‌کننده کالیفرنیا (CCPA) نیز به طور مشابه شفافیت در مورد مدیریت اطلاعات شخصی را اعمال می‌کند (California Legislative Information, 2018).

پیامدهای ادغام این اسناد ممکن است به آسیب‌پذیری‌های قانونی منجر شود. در حالی که T&C از منافع تجاری محافظت کرده و قوانین استفاده را تعیین می‌کند، سیاست‌های حفظ حریم خصوصی انطباق با تعهدات قانونی مربوط به داده‌های شخصی را تضمین می‌کنند. سازمان‌ها باید هر دو را برای پوشش جنبه‌های مختلف مسئولیت‌پذیری قانونی حفظ کنند.

به طور خلاصه:

• T&C: چارچوب قراردادی حاکم بر استفاده از سرویس/محصول.
• سیاست حفظ حریم خصوصی: سند افشاگری که انطباق با حفاظت از داده‌ها را تضمین می‌کند.