تصمیم‌گیری خودکار در GDPR چیست؟

تصمیم‌گیری خودکار (ADM) تحت مقررات عمومی حفاظت از داده (GDPR) به هر تصمیمی گفته می‌شود که بدون دخالت انسان از طریق ابزارهای فناورانه مانند الگوریتم‌ها یا هوش مصنوعی اتخاذ شود. نمونه‌ها شامل توصیه‌های خودکار محصول و تشخیص الگوریتمی کلاهبرداری در بانکداری است. همانطور که در ماده ۲۲ GDPR مشخص شده است، افراد («صاحبان داده») این حق را دارند که تحت تأثیر تصمیمی قرار نگیرند که صرفاً بر اساس پردازش خودکار، از جمله پروفایل‌سازی، اتخاذ شده باشد، به‌ویژه اگر چنین تصمیماتی اثرات حقوقی داشته باشد یا به طور قابل توجهی بر آنها تأثیر بگذارد.

سه دلیل اصلی که تحت آن ADM مجاز است:

• اجرای یک قرارداد: ADM برای انعقاد یا اجرای قراردادی بین صاحب داده و یک کسب‌وکار ضروری است.
• مجوز قانونی: ADM توسط قانون اتحادیه یا کشور عضو مجاز است، مانند نظارت بر فرار مالیاتی.
• رضایت صریح: صاحب داده رضایت صریح خود را برای پردازش داده است.

پیامدهای حقوقی و عملی مشاهده شده است:

• کسب‌وکارهایی که ADM را به کار می‌گیرند باید تضمین‌هایی مانند مداخله معنادار انسانی، فرصتی برای افراد برای بیان دیدگاه‌هایشان و توانایی اعتراض به تصمیمات را فراهم کنند.
• محدوده «اثر قابل توجه» به طور گسترده تفسیر می‌شود و ممکن است شامل تأثیراتی بر اعتبار اعتباری، فرصت‌های شغلی یا دسترسی به خدمات عمومی باشد.
• سیستم‌های ADM باعث نظارت دقیق نظارتی بر شفافیت، سوگیری الگوریتمی و کفایت مکانیسم‌های رضایت کاربر شده‌اند.
• تحقیقات تجربی اخیر نشان می‌دهد که بسیاری از سازمان‌ها فرآیندهای کافی برای انطباق کامل با ماده ۲۲ را ندارند، به‌ویژه در مورد ارائه توضیحات و رویه‌های مؤثر اعتراض.

به طور خلاصه، GDPR تصمیم‌گیری خودکار (ADM) را که اثرات قابل توجهی ایجاد می‌کند محدود می‌کند، مگر اینکه شرایط قانونی سختگیرانه‌ای برآورده شود و تضمین‌های صریح وجود داشته باشد. منابع موجود بر چالش‌های مداوم در عملیاتی کردن این تضمین‌ها و اطمینان از نظارت معنادار انسانی تأکید دارند.