ردیابی بین-سایتی چیست؟

تحلیل مکانیسم‌های ردیابی بین سایتی تأیید می‌کند که نهادهای شخص ثالث—از جمله تبلیغ‌کنندگان و پلتفرم‌های تحلیلی—از فناوری‌هایی مانند کوکی‌ها، پیکسل‌های ردیابی و انگشت‌نگاری مرورگر برای نظارت بر کاربران در وب‌سایت‌های مختلف و نامرتبط استفاده می‌کنند. شواهد تجربی نشان می‌دهد که:

• کوکی‌ها رایج‌ترین ابزار هستند، به‌طوری‌که کوکی‌های شخص ثالث در بیش از ۸۰٪ وب‌سایت‌های محبوب تعبیه شده‌اند و اشتراک‌گذاری داده‌های رفتاری با دامنه‌های خارجی را تسهیل می‌کنند.
• پیکسل‌های ردیابی (تصاویر نامرئی ۱x۱) و انگشت‌نگاری مرورگر قابلیت‌های ردیابی را با شناسایی منحصربه‌فرد کاربران بدون اتکا به کوکی‌ها، گسترش می‌دهند.
• یک یافته قابل توجه گزارش می‌دهد که تقریباً ۷۵٪ از فعالیت‌های ردیابی قبل از ارائه هرگونه رضایت توسط کاربران آغاز می‌شود، که اغلب پیش از تعامل کاربران با بنرهای کوکی است.

نتایج کلیدی نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی را برجسته می‌کنند—کاربران در معرض ایجاد پروفایل‌های رفتاری دقیق برای تبلیغات هدفمند قرار می‌گیرند، که اغلب بدون اطلاع یا تأیید صریح آن‌ها صورت می‌گیرد. مصاحبه‌ها و مطالعات کاربری به طور مداوم آگاهی پایین از مقیاس و روش‌های ردیابی بین سایتی را نشان می‌دهند (Utz et al., 2019).

پاسخ‌های نظارتی شامل مقررات عمومی حفاظت از داده‌ها (GDPR) است که رضایت برای جمع‌آوری داده‌ها را الزامی می‌کند و به تغییرات قابل مشاهده‌ای در شیوه‌های ردیابی منجر شده است. با این حال، تحلیل‌ها نشان می‌دهند که حتی پس از GDPR، ردیابی شخص ثالث به دلیل راه‌حل‌های فنی و عدم انطباق همچنان رایج است (Matte et al., 2020).

خلاصه یافته‌ها:

• ردیابی بین سایتی عمدتاً ناشی از نیاز تبلیغ‌کنندگان به بازاریابی هدفمند است.
• ابزارهای فنی (کوکی‌ها، پیکسل‌ها، انگشت‌نگاری) نظارت مداوم را امکان‌پذیر می‌سازند.
• بخش عمده‌ای از ردیابی قبل از ارائه مکانیسم‌های رضایت کاربر آغاز می‌شود.
• اقدامات نظارتی شیوه‌های ردیابی پنهان را به طور کامل از بین نبرده‌اند.
• تحقیقات در حال انجام خواهان اجرای قوی‌تر و محافظت‌های فنی جدید هستند.