حق فراموش شدن در Gdpr چیست؟

حق فراموش شدن، یا حق حذف تحت ماده ۱۷ مقررات عمومی حفاظت از داده‌ها (GDPR)، به سوژه‌های داده—افرادی که داده‌های شخصی‌شان پردازش می‌شود—این امکان را می‌دهد که تحت شرایط خاصی، درخواست حذف داده‌های شخصی خود را ارائه دهند. این حق مطلق نیست بلکه به چندین معیار مشخص شده در GDPR مشروط است.

سوژه‌های داده می‌توانند در موارد زیر به این حق استناد کنند:

• داده‌های شخصی دیگر ضروری نیستند برای هدف اولیه‌ای که برای آن جمع‌آوری یا پردازش شده‌اند.
• رضایت پس گرفته شود توسط سوژه داده.
• سوژه داده اعتراض کند به پردازش و هیچ دلیل قانونی موجهی برای ادامه پردازش وجود نداشته باشد.
• داده‌های شخصی به‌طور غیرقانونی پردازش شده باشند.
• حذف برای تبعیت از یک تعهد قانونی تحت قوانین EU یا کشورهای عضو ضروری باشد.
• داده‌ها مربوط به داده‌های شخصی یک کودک مطابق با ماده ۸ GDPR باشد.

استثنائات حق حذف شامل شرایطی است که:

• پردازش برای استفاده از حق آزادی بیان و اطلاعات ضروری باشد.
• پردازش برای وظایف منافع عمومی یا دلایل بهداشت عمومی مورد نیاز باشد.
• نگهداری برای ایجاد، اعمال یا دفاع از ادعاهای قانونی ضروری باشد.

تعادل بین حق حذف و سایر حقوق اساسی مانند آزادی بیان و منافع عمومی حیاتی است. این تعادل تضمین می‌کند که حق فراموش شدن بر سایر منافع اساسی جامعه اولویت پیدا نکند (Voigt & Von dem Bussche, 2017).

اثربخشی این حق به پایبندی سازمان به الزامات GDPR و توانایی آن در پاسخگویی مناسب به درخواست‌های حذف بستگی دارد. عدم رعایت می‌تواند منجر به جریمه شود، که بر اهمیت عملیاتی این حق در چارچوب‌های حفاظت از داده‌ها تأکید می‌کند (Kuner et al., 2019).

به طور خلاصه، ماده ۱۷ چارچوبی را فراهم می‌کند که در آن افراد می‌توانند با درخواست حذف داده‌های شخصی، ردپای دیجیتال خود را کنترل کنند، اما این امر مشروط به محدودیت‌های قابل توجهی است که احترام به سایر حقوق و تعهدات قانونی را تضمین می‌کند.