August 9, 2025
2 min read
De duur van een webcookie wordt bepaald door zijn vervalattribuut, dat wordt ingesteld door de server van de uitgevende website (“Set-Cookie”-header) of via JavaScript. Sessiecookies blijven alleen bestaan tijdens een actieve browsersessie en worden verwijderd bij het afsluiten (RFC 6265, Sectie 5.3). Permanente cookies, daarentegen, hebben expliciete vervaldata, die kunnen variëren van seconden tot meerdere jaren (Barth, 2011). In de praktijk weerspiegelt de gekozen levensduur zowel technische vereisten als privacyoverwegingen.
Sessiecookies zijn essentieel voor tijdelijk statusbeheer, zoals het ingelogd houden van gebruikers of het volgen van navigatie binnen een enkel bezoek. Deze worden automatisch verwijderd wanneer het browserproces wordt beëindigd (Roesner et al., 2012).
Permanente cookies maken langdurige opslag van gebruikersvoorkeuren en authenticatietokens mogelijk. Deze kunnen in de opslag van de browser blijven tot hun vervaldatum of totdat ze handmatig door de gebruiker worden verwijderd. Empirische studies hebben permanente cookies gerapporteerd met een levensduur van meer dan vijf jaar, vaak gebruikt voor analyse- of advertentiedoeleinden (Acar et al., 2014; Englehardt & Narayanan, 2016).
Privacyregelgeving stelt geen expliciete limieten aan de duur van cookies. Echter, de EU ePrivacy-richtlijn beveelt periodieke vernieuwing van de toestemming van de gebruiker voor cookies aan, doorgaans minstens één keer per jaar (Europese Commissie, 2002/58/EC; zie ook EDPB Guidelines 05/2020). Veel organisaties stellen de levensduur van permanente cookies nu in op twaalf maanden of minder om te voldoen aan de veranderende nalevingsnormen.
Gebruikers kunnen cookies op elk moment handmatig verwijderen via de browserinstellingen, waarmee elke vooraf ingestelde vervaldatum wordt overschreven. Daarnaast gebruiken browsers zoals Safari en Firefox technieken ter preventie van tracking die de levensduur van cookies verder kunnen verkorten, waarbij cookies van derden soms worden beperkt tot 7 dagen of minder (Mayer & Mitchell, 2012).
Samenvattend:
