August 9, 2025
2 min read
Naruszenie ochrony danych osobowych jest zdefiniowane w artykule 4 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych (RODO) jako „przypadkowe lub niezgodne z prawem zniszczenie, utracenie, zmodyfikowanie, nieuprawnione ujawnienie lub nieuprawniony dostęp do danych osobowych przesyłanych, przechowywanych lub w inny sposób przetwarzanych” (Rozporządzenie (UE) 2016/679). Analiza ostatnich incydentów pokazuje, że naruszenia mogą wynikać zarówno z niezamierzonego błędu, jak i z celowego ataku. Typowe wektory obejmują:
RODO w artykule 33 nakłada obowiązek, aby administratorzy danych zgłaszali każde naruszenie właściwemu organowi nadzorczemu w ciągu 72 godzin od momentu jego stwierdzenia. Niezastosowanie się do tego wymogu może skutkować nałożeniem znacznych kar administracyjnych.
Kluczowe wnioski z badań empirycznych pokazują wpływ naruszeń danych na organizacje i osoby fizyczne:
Warto zauważyć, że wymóg sprawozdawczy wynikający z artykułu 33 doprowadził do wzrostu liczby zgłoszeń naruszeń w całej UE, przy czym w ciągu pierwszych dwóch lat po wdrożeniu RODO zgłoszono ponad 160 000 naruszeń (Europejska Rada Ochrony Danych, 2020). Jednakże wciąż istnieją luki w terminowym wykrywaniu i zgłaszaniu, zwłaszcza wśród małych i średnich przedsiębiorstw.
Podsumowując, naruszenie ochrony danych osobowych to wieloaspektowe pojęcie obejmujące nieautoryzowany dostęp, utratę lub ujawnienie danych osobowych z powodu zarówno błędów ludzkich, jak i technicznych. Ramy regulacyjne (artykuły 4 i 33 RODO) kładą nacisk na szybkie zgłaszanie i odpowiedzialność, jednak wciąż utrzymują się praktyczne wyzwania w zakresie wykrywania, zapobiegania i łagodzenia skutków. Wnioski te są zgodne ze zmieniającym się krajobrazem zagrożeń i podkreślają stałą potrzebę stosowania solidnych kontroli organizacyjnych oraz podnoszenia świadomości użytkowników.
